Bizim hikayemiz

Ben mutlu bir son yazmıştım hikayemize.Hiçbir zaman sana okumaya cesaret edemedim.Kendi mutlu sonlarım, kendi hayallerim olarak kaldılar sayfalarda.Şimdi, bütün bu olanlardan sonra komik geliyor okuyunca, böyle hikaye mi olur diyorum kendi kendime.Sen hiçbir zaman bilmeyeceksin bize yazdığım hikayeyi ve o mutlu sonu.Sanırım sonun başlangıcındayız artık.Belki sen başka hikayeler yazmak üzere kalemi eline aldın ama ben hala yazdığım hikayeyi okuyorum hikayemin kahramanı.Gerçekte asla kahraman olamayacak kahramanım.Şu an kendi kendime acı çektirdiğimi düşünsem de belki de uzun soluklu bir işkenceden kesip aldım kendimi.Çok kanıyor, çok acıyor şimdi.Sense anestezi yapılmış gibi uykudasın sanki.Biliyorum kapanacak bütün bu yaralarım, üstüne sünger çekeceğim elbet bu aşkın.Ya da senin hiç "aşk" olarak görmediğin bu şeyin mi demeliydim bilemiyorum.Sen sığdın, basittin, detaysız bir hikaye yazmıştın bize ve sonu belli olan bir hikayeydi bu.Ben kendi hikayemi bitirip seninkine yardımcı oldum ve o mutsuz sonu çabuk getirdim.Nasılsa okunmuyordu çünkü benim hikayem, bütün uğraşlarıma rağmen sen okumak istemedin.Ve istediğin oldu.Senin hikayen gerçek oldu.
Ben yaralarımla tuzlu suya yatmışken sen mutlusundur diye umuyorum, bitirdiğin ve yaşattığın hikayenin tadını çıkar.